بعد از آلبوم کسل‌کننده و بی‌روح Autumn Variations (تغییرات پاییزی)، اد شیرن (Ed Sheeran) دوباره به سبک متنوع و رنگارنگی که آلبوم ÷ را معروف کرد، برگشته. برای بررسی این آلبوم با سازینو همراه باشید.
آلبوم‌های اد شیرن همیشه به نحوی دو پهلو بودند. آلبوم ÷ که سال ۲۰۱۷ منتشر شد، از نظر خیلی‌ها فقط یه مجموعه از آهنگ‌های خیلی ملایم و احساساتی و آکوستیکه، اما واقعیت این بود که اد شیرن جرات کرده بود سبک‌های مختلفی رو توی آلبومش به کار ببره؛ مثلا گیتار راک کلاسیک، ریتم‌های پرانرژی و سرزنده و… ممکنه نتیجه این تنوع موسیقی به دلت ننشینه، ولی خب خوبه که یه خواننده بزرگ مثل اد شیرن حاضر باشه از کلیشه‌ها خارج بشه و سبک‌های مختلف رو امتحان کنه.
مشکل اد شیرن زمانی شروع می‌شه که به جای ریسک کردن، سراغ سبک‌های امن و تکراری میره. مثلا آلبوم Autumn Variations در سال ۲۰۲۳ خیلی کسل‌کننده بود. این آلبوم توی جدول فروش آمریکا پایین‌ترین جایگاهش رو بین آلبوم‌های اد شیرن توی ۱۰ سال اخیر داشت و نقدهای بدی هم گرفت. اد گفته اصلا نقدها رو نمی‌خونه، ولی معلومه که از این وضعیت ناراضی بوده.
حالا توی آلبوم هشتمش، اد رنگ و بوی آلبوم قبلی رو کنار گذاشته و با دو تک‌آهنگ رنگی و پرانرژی Azizam (عزیزم) و Sapphire (یاقوت کبود) (که اولی الهام گرفته از موسیقی ایرانی و دومی از موسیقی پنجابی‌ست) دوباره سبک متنوع و رنگارنگش رو نشون داده. این تنوعی که قبلا توی آلبوم ÷ موفق بود، انگار دوباره برگشته.
پس ناامیدکننده است وقتی اولین قطعه آلبوم «پلی» – که با هوشمندی اسمش رو Opening (آغاز) گذاشته‌اند، با یک موزیک درون‌نگرانه و آکوستیک شروع می‌شه، البته متن ترانه خیلی جدی و تاثیرگذاره: «کنار قبر برادرم گریه کردم / با جراح همسرم دست دادم». بعد کم‌کم ضرب‌آهنگ تند می‌شه و اد شروع می‌کنه به رپ کردن. شاید شنیدن رپ کردن یه پسر سفیدپوست که مدرسه خصوصی رفته کمی عجیب باشه، اما حرفهای اد قوی و صادقانه‌ست. مثلا وقتی داره به اتهامات کپی‌برداری‌ای که چند ساله باهاشون درگیر بوده اشاره می‌کنه و با عصبانیت می‌گه: «دو نفر سعی کردن، من هر دو پرونده رو بردم.»
آلبوم Play درباره سختی‌های زندگی اد، مثل بیماری خطرناک همسرش در زمان بارداری و مرگ دوست صمیمیش جَمِل ادواردز (کارآفرین کانال رپ SB.TV) است. این آلبوم صدای کسی هست که داره از تاریکی بیرون میاد.
موزیک‌‌های این آلبوم خیلی متنوع هستند؛ آهنگ‌هایی با سبک آرام سول مثل ترک‌های A Little More (کمی بیشتر) و The Vow (عهد)، آهنگ‌هایی با حال و هوای موسیقی فولک الکترونیک مثل Heaven (بهشت) از بان ایور (Bon Iver) و یه آهنگ سای‌ترنس پرانرژی با همکاری فرد اگین (Fred Again) به اسم Don’t Look Down (پایین رو نگاه نکن) که راحت می‌تونست تو تریلر یکی از اون دنباله‌های ضعیف ماتریکس تو سال ۲۰۰۳ باشه!
اد مثل آلبوم ÷ به طور کامل سراغ سبک‌های مختلف نرفته و هنوز کلی موزیک ملایم توی آلبوم هست. بعضی از این آهنگ‌ها بهترند، مثلا Old Phone (گوشی قدیمی) که الهام گرفته از دیدن پیام قدیمی دوستش است، ولی آلبوم Play که ظاهراً قراره شروع یه سری آلبوم جدید با اسم‌هایی مثل دکمه‌های کنترل تلویزیون باشه، تا حدی تونسته از حقه‌های همیشگی اد استفاده‌ی خوبی بکنه.
