مایلی سایرس (Miley Cyrus) همیشه کسی بوده که مرزها را جابه‌جا کرده، اما با آلبوم Something Beautiful (یک چیز زیبا) او یک قدم خلاقانه بزرگ برداشته است. همکاری با یک گروه متنوع از موزیسین‌ها، از جمله تنظیم کننده معروف، شان اورت (Shawn Everett)، جاناتان رادو(Jonathan Rado) از گروه دو نفره ایندی فاکس‌یجن (Foxygen) و البته دوست پسرش که درامر سبک پانک است، یعنی مکس موراندو (Maxx Morando)، باعث شده که مایلی آلبومی بسازد که حس بزرگی و عظمت دارد. این آلبوم سینمایی است بدون اینکه وارد دام کلیشه‌های فیلم‌های جیمز باند شود و به طرز عجیبی این احساس بزرگ بودن را بدون افتادن به مسیرهای پیش‌بینی‌پذیر و سطحی به نمایش می‌گذارد. اگر گروه فلیت‌وود مک (Fleetwood Mac) یک آهنگ برای یک فیلم اکشن دهه ۸۰ می‌ساخت، شاید شبیه قطعه Golden Burning Sun (خورشید طلایی سوزان) از آلبوم جدید مایلی سایرس می‌شد. واقعاً این آهنگ حس حماسی و عظیمی دارد، دقیقاً همان چیزی که انتظارش را دارید.
End of the World (پایان جهان) به عنوان تک‌آهنگ اصلی این آلبوم، شاید نتوانست مثل بعضی از تک‌آهنگ‌های دیگر در جدول پرفروش‌ها بدرخشد، اما این آهنگ به طرز بی‌نظیری حس رانندگی دارد و در آن اشاره‌ای به گروه بیتلز (Beatles) وجود دارد. وقتی مایلی می‌خواند: "با کمک دوستانمون یه مهمونی راه بندازیم مثل پال مک‌کارتنی (McCartney)"، این جمله به‌طور غیرقابل‌انکاری یک مقدار فانتزی است، اما به بهترین شکل ممکن و با جذابیت خاص خودش، به نوعی بامزه و کمی دم‌دستی. اما مایلی فقط ایده‌های قدیمی را دوباره تکرار نمی‌کند بلکه آنها را به شکلی نو، با سبک و تفسیر خاص، به خودش اختصاص داده است. برای مثال قطعه‌ی Walk of Fame (خیابان مشاهیر) یک آهنگ دیسکو-راک است که بریتانی هاوارد (Brittany Howard) از گروه آلاباما شیکس (Alabama Shakes) در آن حضور دارد. این قطعه مثل یک تک‌آهنگ از آلبوم Plastic Hearts (قلب‌های پلاستیکی) از مایلی سایرس است که حال و هوای موزیک‌های لیدی گاگا (Lady Gaga) و فرانکی گوئز تو هالیوود (Frankie Goes to Hollywood) را هم به خودش گرفته است. این آهنگ هیجان انگیز و جسورانه است؛ دقیقاً جایی که مایلی در آن فوق‌العاده عمل می‌کند.
سپس می‌رسیم به قطعه‌ی Every Girl You’ve Ever Loved (هر دختری که تا به حال دوست داشته‌ای) که یک شاهکار واقعی با رفرنس‌هایی از موسیقی دهه ۸۰ میلادی است. این آهنگ بی‌پرواست و در بالاترین سطح ممکن، تجربه‌ای پر انرژی را به مخاطب القا می‌کند.
بیشتر بخوانید:
1. نقد و بررسی آلبوم Virgin از لُرد: لُرد واقعی که مدت‌ها منتظرش بودیم
2. فیلم شوالیه تاریکی برمی‌خیزد : هنرنمایی هانس زیمر و نولان
3. موسیقی متن فیلم رستگاری در شاوشنک؛ شاهکاری ماندگار از توماس نیومن
همچنین نباید قطعه Easy Lover (عاشق ساده‌دل) را فراموش کنیم که مایلی گفته با الهام از آلبوم Cowboy Carter از بیانسه (Beyoncé) نوشته شده است. این آهنگ تا حدی به آلبوم ۲۰۱۷ او، Younger Now اشاره دارد و کمی هم رنگ و بوی موسیقی کانتری در خود دارد. این قطعه مانند یک ادای احترام به گذشته است، اما با چرخشی مدرن و تازه.
آلبوم Something Beautiful با ۱۳ قطعه و ۵۳ دقیقه زمان اجرا، یک آلبوم بزرگ است و به نظر نمی‌رسد که اصلاً توجهی به ترندهای روز و چارت موزیک‌های پرفروش داشته باشد. برای مثال، قطعه Reborn (تولد دوباره) مثل یک ترانه از نمایش اندرو لوید وبر (Andrew Lloyd Webber) به نظر می‌رسد که در حین تجربه هالوسیناسیون‌های سبک نوشته شده است. این آهنگ، نمایشی است، غیرمنتظره و حتی کمی عجیب. نکته مهم این است که اگرچه این آلبوم ممکن است مانند آلبوم‌های قبلی مایلی پر از تک‌آهنگ‌های هیت نباشد، اما مانند یک مانیفست هنری کامل به نظر می‌رسد.
مایلی سایرس، ستاره پاپ دوران پسا ژانر (دوره حال حاضر که در آن دیگر ژانرها اهمیتی ندارند)، در این آلبوم بهترین عملکردش را نشان داده؛ با انتخاب‌های جسورانه و ضربه‌های بزرگ. شاید Something Beautiful آلبومی پر از تک‌آهنگ‌های پرفروش نباشد، اما دقیقاً همانطور که از نامش پیداست، یک اثر هنری شخصی، بی‌پرده و عمیق است. مایلی دیگر صرفاً در بازی صنعت موسیقی نقش‌آفرینی نمی‌کند؛ بلکه قوانین جدیدی را تعریف می‌کند.
